Odnowiona KP - Ailen

Wśród potoku ludzi, którzy w jego środowisku uchodzili za nadzwyczajne, potężnie wyróżniające się aparycją i sposobem bycia potwory, Sullivan wyglądał niemal rozkosznie zwyczajnie. Prędzej mu do chłopca, który jeszcze nie zdążył się usamodzielnić i oderwać rąk od spódnicy desperackiej matki, niż wymordowanego, który większość swojego na wpół martwego życia przeznaczył na służbę u boku szaleńców i kryminalistów. Niedojrzała twarz sugerowała lat piętnaście, w porywach szesnaście, choć niższy wzrost potrafił skutecznie odjąć mu jeszcze ze dwa, trzy lata, przez co powszechnie uchodził po prostu za dziecko. Oczy miał zdecydowanie zachodnie, choć subtelnie pociągnięte jakąś azjatycką nutą, co nieraz skłaniało go do myślenia nad swoim pochodzeniem. Ciemne, głębokie spojrzenie zmieniało się w zależności od nastroju. Z reguły tęczówki były nieciekawe, czarne. W momentach gdy unosiły nim pozytywne emocje, dało się zakwalifikować je do brązowych, a nawet piwnych. Podczas strachu, napadów złości lub po prostu podniecenia, zmieniały się na wściekle żółte: najbardziej uciążliwy kolor, jaki mógłby sobie wyobrazić. Pamiątka po przebytej mutacji, która natychmiastowo potrafiła zdradzić, co kotłowało mu się w głowie. Były to oczywiście kocie oczy. Zdecydowanie nie tak nudne, jak te ciemne i ludzkie, jednak zdecydowanie bardziej odpychające. Kontrastowały z resztą twarzy, która przecież miała delikatne, młodzieńcze rysy. Gładka, jasna skóra, mały nos i wąskie, choć nigdy niespierzchnięte i zachęcająco różowe usta. Mógłby uchodzić za ładnego, albo przynajmniej nieszkodliwego. Niebrzydką twarz psuła paskudna, stara blizna na prawym policzku. Wyryta pazurem przez jakiegoś wojskowego karalucha, układała się na kształt uśmiechu. Irytujący fragment jego twarzy, który próbował usunąć za wszelką cenę, nieświadomie pogłębiając i trwale uwieczniając na całe lata. Chociaż wiecznie się „uśmiechał”, z reguły sprawiał ponure wrażenie. Kontrastował nie tylko mimiką, ale również ogólną kolorystyką. Wcześniej wspomniana skóra była nie tylko jasna, ale wręcz anemicznie blada. Ciemne ślepia i czarne włosy nadawały mu trochę trupi wygląd. Czuprynę miał zaniedbaną. Uważał włosy za nieistotny element, który nosiło się na czubku głowy, więc nieraz paradował w takich, które sięgały do żuchwy lub zostały łaskawie ścięte na krótsze. I tak były wciąż potargane, więc w zasadzie ich długość była bez znaczenia. Zazwyczaj ciągle prezentował się tak samo: dość niedbale. Niemniej nigdy nie wyglądały na suche i zniszczone. Były gładkie i gęste, czasami z brązowym połyskiem na letnim słońcu.
Wychudły, drobny i delikatny.
Nigdy nie wyrastał ponad metr sześćdziesiąt, choć zawsze się łudził, że pewnego dnia przekroczy tą magiczną liczbę – w rzeczywistości zawsze brakowało mu dwóch centymetrów, by to sobie ładnie zaokrąglić. Nie pomagał fakt, że słaby dostęp do jedzenia i aktywny tryb życia przysporzył mu niemały deficyt tkanki tłuszczowej. Bywały miesiące, gdzie wyglądał lepiej lub gorzej, ale zawsze pałętał się w granicach pięćdziesięciu kilogramów1. Przesuwając palcami po cienkiej, bladej skórze, dałoby się wyczuć każdy szczebelek żebra. Zazwyczaj z uwielbieniem chował się pod luźnymi ubraniami. Z lubości do wygody, chociaż często z powodu braku innego wyboru. Środowisko, w którym mieszkał, skupiało raczej rosłych mężczyzn, więc to po nich nosił wszelkiego rodzaju szmaty. Koszulki i bluzy to pół biedy. Największy cyrk był ze spodniami, które nawet jeśli dało się przyciąć na odpowiednią długość, to i tak niezbędny był pasek, by w ogóle utrzymać je sobie na biodrach. A jak w tych czasach trudno o pasek… jeśli wymęczył jakiś przez wieloletnie użytkowanie (lub po prostu zgubił/zniszczył), często musiał przeplatać przez szlufki zwykły sznur. Niezłą chandrę miał również z butami. Jak na mężczyznę w jego wieku nie miał zastraszająco małej stopy, choć i tak była to stopa mniejsza od przeciętnego Psa w siedzibie. Jedna para była męczona tak długo, aż nie odpadła podeszwa. Stąd mizerny wygląd obuwia. Ubiór stanowczo nie pomagał mu w przełamaniu ogólnego wrażenia, że był zaniedbany. Jednak gdy ściągnie z siebie każdą ze szmat i w pełni odkryje ciało, nie można odmówić mu ciekawego akcentu na skórze. Całe plecy młodzieńca były pokryte dzikimi, kocimi pręgami. Nie była to sierść, ani tym bardziej tatuaż, choć bliżej temu do takiego określenia. Były to specyficzne odbarwienia, które układały się w finezyjny sposób, przywodzący na myśl właśnie kocie umaszczenie. Wodząc palcami po jego plecach, nie dałoby się wyczuć żadnej zmiany w strukturze. Skóra tak samo gładka, jak na rękach czy nogach. W zasadzie był to jedynie element ozdobny, który otrzymał tuż po zmianie zapisu genetycznego. Nie pełnił żadnej istotniejszej funkcji, choć niewątpliwie nadawał młodzieńcowi nieco egzotycznego charakteru. Cały efekt szpecił tatuaż w kształcie kodu kreskowego, który ktoś wyrył mu na karku wbrew woli. Zaczynał się na tyle wysoko, by nie zakłócić ciągu tych dzikich pasm, ale najeżdżał nieznacznie na chlubną bliznę, którą przed kilkudziesięcioma laty zostawił po sobie Wilczur (znak przynależności). Chociaż prezentował się dość dumnie, jak na chuchro, które cudem przeżyło bestialskie realia Desperacji, wciąż przypominał tylko cień dawnego siebie, sprzed wywleczenia za mury.
Kurt doskonale pamiętał swoje życie w Mieście, chociaż zdecydowanie więcej oddechów wydarł z siebie już poza utopią. Trudno jednak stwierdzić, patrząc wyłącznie po jego twarzy, czy naprawdę jest mu szkoda tego wygodnego życia. Z reguły był dość beznamiętny. Suchy, zimny i zdecydowanie nieprzyjemny. Cenił sobie oszczędność w uśmiechach, więc jeżeli nie odczuwał choćby najmniejszej potrzeby, by uraczyć kogoś przyjaznym uniesieniem kącików ust ku górze, po prostu tego nie robił. Był nieufny wobec wszystkiego co wydawało mu się obce lub nieznane. Jeżeli jego drugi rozmówca nie okazałby się mieć więcej cierpliwości, niż sam Sullivan, najprawdopodobniej by się nie polubili. Chart rzadko kiedy był skory jako pierwszy wyciągnąć do kogoś rękę. No, chyba, że ów jegomość byłby cholernie interesujący. Niestety, ale ciekawość wodziła go za nos w wielu przypadkach. Czasem było to dobre, czasami złe… zależnie od sytuacji. W większości przypadku pozostawał jednak bierny, choć momentami zwiadowca przestawał wydawać się taki pusty, nudny i beznamiętny, a nabierał charakteru. Wystarczyło go sprowokować, by zaczął mówić.
Kurt był szczery. Bardzo.
Nie rozumiał słowa takt i często nie potrafił w porę ugryźć się w język. Gadał co mu ślina przyniosła na język, przez co nietrudno było dla niego o kłopoty. Nie krył się z żadną ze swoich opinii, nieważne jak wulgarnie lub impertynencko nie zostałaby ona przedstawiona. Używał przekleństw, gdy tylko miał na to ochotę. Nie obchodziła go żadna stosowność. Nieważne czy był w towarzystwie kobiet, dzieci czy wielmożnych starców - nie okazywał szacunku, jeśli nie czuł ku temu najmniejszej potrzeby. Często był zbyt pewny siebie. Chociaż zdarzało mu się, że wolał uciec od problemów i nie mieszać się niepotrzebnie w bójki, w większości przypadków sam do nich prowokował. Mimo niskiego wzrostu był wyszczekany i stał dumnie wyprostowany przed choćby dwumetrowym młokosem. Co z tego, że mógł go znokautować jednym ruchem silnej łapy? Gnój go nie przestraszy!
Jednak na ogół był dość spokojny i wycofany, jakkolwiek niedorzecznie brzmiałoby to po powyższym opisie. Chodząc korytarzami siedziby, raczej rzadko kusił się, by kogokolwiek zaczepić. Wyjątkiem były osoby, które zdążył już bardzo dobrze poznać (lub bardzo poważnie znielubić). Być może do nich odezwie się jako pierwszy, do większości – zero. Snuje się z tym samym ponurym, poważnym wyrazem twarzy od ściany do ściany, nie interesując swoją osobą absolutnie nikogo, bo przecież wygląda tak nieciekawie. Gdy zdaje raporty, zawsze wypowiada się rzeczowo, rzadko kusząc się na łzawe, długie opisy, ponieważ uważa je za pozbawione znaczenia. Jeżeli istotą jest fakt, to mówi tylko o tym fakcie, a nie o całej jego otoczce. Z tego powodu uchodzi za raczej lakonicznego rozmówcę, a jest to w znacznej większości po prostu nieprawdą.
Kurt jest w gruncie rzeczy dość gadatliwy. Jak było to wcześniej wspomniane, nie boi się wygłaszać własnego zdania, a już tym bardziej ukwiecać go według uznania, gdy przyjdzie mu rozmawiać z kimś, kogo najzwyczajniej w świecie darzy sympatią. Prywatne rozmowy nie są raportami, to i wpadną dygresje, złośliwe docinki czy choćby najprawdziwsze żarty. Uśmiecha się oszczędnie, ale to nie oznacza, że nic go nie bawi. Gdy panuje dobra atmosfera, bardzo łatwo wykrzesać u niego choćby najrzewniejszy śmiech. Mimo wszystko to dość żywotna bestia, która po prostu nie lubi spoufalać się z kimś, kto go nie interesuje. Tak samo jak nie ukrywa własnego zdania, nie ukrywa uczuć. Wiele da się wyczytać z jego spojrzenia, chociaż gdy chodzi o te pozytywne rzeczy, nie ma potrzeby wypatrywania sygnałów, ponieważ najczęściej sam z siebie mówi jak wspaniale się przy kimś czuje lub bawi. Oczywiście wszystko z wyczuciem chwili. Gorzej, gdy chodzi o te skrajne negatywy. Nie cierpi poczucia słabości, bezsilności czy bezużyteczności. Gdy jest źle, trzyma gardę. Gdy jest jeszcze gorzej, pęka, choć zazwyczaj robi to w samotności lub po prostu w ukryciu. Nikt nie powinien widzieć jego łez, a jeżeli już musi, to żeby widział jak najmniej.
Cały charakter chłopaka można zamknąć jednym słowem: lojalny.
Jeżeli jesteś przez niego uważany za członka rodziny – Ailen będzie za ciebie cierpieć i ginąć. Zdrada jest według niego najobrzydliwszą z rzeczy i każdy, kto się jej dopuścił powinien natychmiast iść do piachu. DOGS jest dla niego wszystkim. Jego życiem, rodziną, krwią… spędził zbyt dużo czasu w Psiarni, by jej po prostu nie kochać.

Coś tam
Coś tam

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum.

Wśród potoku ludzi, którzy w jego środowisku uchodzili za nadzwyczajne, potężnie wyróżniające się aparycją i sposobem bycia potwory, Sullivan wyglądał niemal rozkosznie zwyczajnie. Prędzej mu do chłopca, który jeszcze nie zdążył się usamodzielnić i oderwać rąk od spódnicy desperackiej matki, niż wymordowanego, który większość swojego na wpół martwego życia przeznaczył na służbę u boku szaleńców i kryminalistów. Niedojrzała twarz sugerowała lat piętnaście, w porywach szesnaście, choć niższy wzrost potrafił skutecznie odjąć mu jeszcze ze dwa, trzy lata, przez co powszechnie uchodził po prostu za dziecko. Oczy miał zdecydowanie zachodnie, choć subtelnie pociągnięte jakąś azjatycką nutą, co nieraz skłaniało go do myślenia nad swoim pochodzeniem. Ciemne, głębokie spojrzenie zmieniało się w zależności od nastroju. Z reguły tęczówki były nieciekawe, czarne. W momentach gdy unosiły nim pozytywne emocje, dało się zakwalifikować je do brązowych, a nawet piwnych. Podczas strachu, napadów złości lub po prostu podniecenia, zmieniały się na wściekle żółte: najbardziej uciążliwy kolor, jaki mógłby sobie wyobrazić. Pamiątka po przebytej mutacji, która natychmiastowo potrafiła zdradzić, co kotłowało mu się w głowie. Były to oczywiście kocie oczy. Bez wątpienia nie tak nudne, jak te ciemne i ludzkie, jednak zdecydowanie bardziej odpychające. Kontrastowały z resztą twarzy, która przecież miała delikatne, młodzieńcze rysy. Gładka, jasna skóra, mały nos i wąskie, choć nigdy niespierzchnięte i zachęcająco różowe usta. Mógłby uchodzić za ładnego, albo przynajmniej nieszkodliwego. Niebrzydką twarz psuła paskudna, stara blizna na prawym policzku. Wyryta pazurem przez jakiegoś wojskowego karalucha, układała się na kształt uśmiechu. Irytujący fragment jego twarzy, który próbował usunąć za wszelką cenę, nieświadomie pogłębiając i trwale uwieczniając na całe lata. Chociaż wiecznie się „uśmiechał”, z reguły sprawiał ponure wrażenie. Kontrastował nie tylko mimiką, ale również ogólną kolorystyką. Wcześniej wspomniana skóra była nie tylko jasna, ale wręcz anemicznie blada. Ciemne ślepia i czarne włosy nadawały mu trochę trupi wygląd. Czuprynę miał zaniedbaną. Uważał włosy za nieistotny element, który nosiło się na czubku głowy, więc nieraz paradował w takich, które sięgały do żuchwy lub zostały łaskawie ścięte na krótsze. I tak były wciąż potargane, więc w zasadzie ich długość była bez znaczenia. Zazwyczaj ciągle prezentował się tak samo: dość niedbale. Niemniej nigdy nie wyglądały na suche i zniszczone. Były gładkie i gęste, czasami z brązowym połyskiem na letnim słońcu.
Wychudły, drobny i delikatny.
Nigdy nie wyrastał ponad metr sześćdziesiąt, choć zawsze się łudził, że pewnego dnia przekroczy tą magiczną liczbę – w rzeczywistości zawsze brakowało mu dwóch centymetrów, by to sobie ładnie zaokrąglić. Nie pomagał fakt, że słaby dostęp do jedzenia i aktywny tryb życia przysporzył mu niemały deficyt tkanki tłuszczowej. Bywały miesiące, gdzie wyglądał lepiej lub gorzej, ale zawsze pałętał się w granicach pięćdziesięciu kilogramów¹. Przesuwając palcami po cienkiej, bladej skórze, dałoby się wyczuć każdy szczebelek żebra. Zazwyczaj z uwielbieniem chował się pod luźnymi ubraniami. Z lubości do wygody, chociaż często z powodu braku innego wyboru. Środowisko, w którym mieszkał, skupiało raczej rosłych mężczyzn, więc to po nich nosił wszelkiego rodzaju szmaty. Koszulki i bluzy to pół biedy. Największy cyrk był ze spodniami, które nawet jeśli dało się przyciąć na odpowiednią długość, to i tak niezbędny był pasek, by w ogóle utrzymać je sobie na biodrach. A jak w tych czasach trudno o pasek… jeśli wymęczył jakiś przez wieloletnie użytkowanie (lub po prostu zgubił/zniszczył), często musiał przeplatać przez szlufki zwykły sznur. Niezłą chandrę miał również z butami. Jak na mężczyznę w jego wieku nie miał zastraszająco małej stopy, choć i tak była to stopa mniejsza od tej przeciętnego Psa w siedzibie. Jedna para była męczona tak długo, aż nie odpadła podeszwa. Stąd mizerny wygląd obuwia. Ubiór stanowczo nie pomagał mu w przełamaniu ogólnego wrażenia, że był zaniedbany. Jednak gdy ściągnie z siebie każdą ze szmat i w pełni odkryje ciało, nie można odmówić mu ciekawego akcentu na skórze. Całe plecy młodzieńca były pokryte dzikimi, kocimi pręgami. Nie była to sierść, ani tym bardziej tatuaż, choć bliżej temu do takiego określenia. Były to specyficzne odbarwienia, które układały się w finezyjny sposób, przywodzący na myśl właśnie kocie umaszczenie. Wodząc palcami po jego plecach, nie dałoby się wyczuć żadnej zmiany w strukturze. Skóra tak samo gładka, jak na  rękach czy nogach. W zasadzie był to jedynie element ozdobny, który otrzymał tuż po zmianie zapisu genetycznego. Nie pełnił żadnej istotniejszej funkcji, choć niewątpliwie nadawał młodzieńcowi nieco egzotycznego charakteru. Cały efekt szpecił tatuaż w kształcie kodu kreskowego, który ktoś wyrył mu na karku wbrew woli. Zaczynał się na tyle wysoko, by nie zakłócić ciągu tych dzikich pasm, ale najeżdżał nieznacznie na chlubną bliznę, którą przed kilkudziesięcioma laty zostawił po sobie Wilczur (znak przynależności). Chociaż prezentował się dość dumnie, jak na chuchro, które cudem przeżyło bestialskie realia Desperacji, wciąż przypominał tylko cień dawnego siebie, sprzed wywleczenia za mury.
Kurt doskonale pamiętał swoje życie w Mieście, chociaż zdecydowanie więcej oddechów wydarł z siebie już poza utopią. Trudno jednak stwierdzić, patrząc wyłącznie po jego twarzy, czy naprawdę jest mu szkoda tego wygodnego życia. Z reguły był dość beznamiętny. Suchy, zimny i zdecydowanie nieprzyjemny. Cenił sobie oszczędność w uśmiechach, więc jeżeli nie odczuwał choćby najmniejszej potrzeby, by uraczyć kogoś przyjaznym uniesieniem kącików ust ku górze, po prostu tego nie robił. Był nieufny wobec wszystkiego co wydawało mu się obce lub nieznane. Jeżeli jego drugi rozmówca nie okazałby się mieć więcej cierpliwości, niż sam Sullivan, najprawdopodobniej by się nie polubili. Chart rzadko kiedy był skory jako pierwszy wyciągnąć do kogoś rękę. No, chyba, że ów jegomość byłby cholernie interesujący. Niestety, ale ciekawość wodziła go za nos w wielu przypadkach. Czasem było to dobre, czasami złe… zależnie od sytuacji. W większości przypadku pozostawał jednak bierny, choć momentami zwiadowca przestawał wydawać się taki pusty, nudny i beznamiętny, a nabierał charakteru. Wystarczyło go sprowokować, by zaczął mówić.
Kurt był szczery. Bardzo.
Nie rozumiał słowa takt i często nie potrafił w porę ugryźć się w język. Gadał co mu ślina przyniosła na język, przez co nietrudno było dla niego o kłopoty. Nie krył się z żadną ze swoich opinii, nieważne jak wulgarnie lub impertynencko nie zostałaby ona przedstawiona. Używał przekleństw, gdy tylko miał na to ochotę. Nie obchodziła go żadna stosowność. Nieważne czy był w towarzystwie kobiet, dzieci czy wielmożnych starców - nie okazywał szacunku, jeśli nie czuł ku temu najmniejszej potrzeby. Często był zbyt pewny siebie. Chociaż zdarzało mu się, że wolał uciec od problemów i nie mieszać się niepotrzebnie w bójki, w większości przypadków sam do nich prowokował. Mimo niskiego wzrostu był wyszczekany i stał dumnie wyprostowany przed choćby dwumetrowym młokosem. Co z tego, że mógł go znokautować jednym ruchem silnej łapy? Gnój go nie przestraszy!
Jednak na ogół był dość spokojny i wycofany, jakkolwiek niedorzecznie brzmiałoby to po powyższym opisie. Chodząc korytarzami siedziby, raczej rzadko kusił się, by kogokolwiek zaczepić. Wyjątkiem były osoby, które zdążył już bardzo dobrze poznać (lub bardzo poważnie znielubić). Być może do nich odezwie się jako pierwszy, do większości – zero. Snuł się z tym samym ponurym, poważnym wyrazem twarzy od ściany do ściany, nie interesując swoją osobą absolutnie nikogo, bo przecież wyglądał tak nieciekawie. Gdy zdawał raporty, zawsze wypowiadał się rzeczowo, rzadko kusząc się na łzawe, długie opisy, ponieważ uważał je za pozbawione znaczenia. Jeżeli istotą jest fakt, to mówił tylko o tym fakcie, a nie o całej jego otoczce. Z tego powodu uchodził za raczej lakonicznego rozmówcę, a jest to w znacznej większości po prostu nieprawdą.
Kurt był w gruncie rzeczy dość gadatliwy. Jak było to wcześniej wspomniane, nie bał się wygłaszać własnego zdania, a już tym bardziej ukwiecać go według uznania, gdyby przyszło mu rozmawiać z kimś, kogo najzwyczajniej w świecie darzył sympatią. Prywatne rozmowy nie były raportami, to i wpadną dygresje, złośliwe docinki czy choćby najprawdziwsze żarty. Uśmiechał się oszczędnie, ale to nie oznaczało, że nic go nie bawiło. Wystarczyłaby dobra atmosfera, by łatwo wykrzesać u niego szczery śmiech. Mimo wszystko to dość żywotna bestia, która po prostu nie lubiła spoufalać się z kimś, kto go nie interesował. Tak samo jak nie ukrywał własnego zdania, nie ukrywał uczuć. Wiele dało się wyczytać z jego spojrzenia, chociaż gdy chodziło o te pozytywne rzeczy, nie było potrzeby wypatrywania sygnałów, ponieważ najczęściej sam z siebie mówił jak wspaniale się przy kimś czuł lub bawił. Oczywiście wszystko z wyczuciem chwili. Gorzej, gdy chodziło o te skrajne negatywy. Nie cierpiał poczucia słabości, bezsilności czy bezużyteczności. Gdy było źle, trzymał gardę. Gdy było jeszcze gorzej, pękał, choć zazwyczaj robił to w samotności lub po prostu w ukryciu. Nikt nie powinien widzieć jego łez, a jeżeli już musiał, to żeby widział jak najmniej.
Cały charakter chłopaka można zamknąć jednym słowem: lojalny.
Jeżeli jesteś przez niego uważany za członka rodziny – Ailen będzie za ciebie cierpieć i ginąć. Zdrada jest według niego najobrzydliwszą z rzeczy i każdy, kto się jej dopuścił powinien natychmiast iść do piachu. DOGS  jest dla niego wszystkim. Jego życiem, rodziną.  Spędził zbyt dużo czasu w Psiarni, by jej po prostu nie kochać.

¹ Wszystko zależy od sytuacji fabularnej, w której znajduje się Kurt. Wiadomo, że podczas gorszych miesięcy, choroby lub niewoli chudł, a na czas względnego dobrobytu tył. Aktualna waga Sullivan’a zawsze jest uwzględniana w profilu.