03 | Yūrei

Do tego trzeba siły. Jak psy uwiązane na linie - sięgną wolności,
gdy zadzierzgnięty na gardle sznur pęknie z wyzwoleńczym trzaskiem.

Symbolizują przedwczesną śmierć — tragizm i niesprawiedliwość. Niespełnione dusze przeciążone dolegliwościami niedokończonych spraw, kroczą po cienkiej granicy dwóch światów: ludzi i umarłych; odłamie zwanym Kakuriyo. Każdego dnia powoli rozszarpywane przez przeciwległe siły, dążą do wyczekiwanego spokoju.

Cele yūrei potrafią zakrawać o trywialność — mogą nimi być: uporządkowanie zaległych spraw, pożegnalne ukochanej osoby, a nawet ujrzenie upragnionego pierworodnego, na którego narodziny jechało się o kilkadziesiąt kilometrów na godzinę za szybko. Yūrei nie tylko budzą się z negatywnymi emocjami — one zdają się na nie składać; są furią, rozpaczą, skrajną i chorobliwą zazdrością. A pozbycie się emocjonalnego balastu, nie jest wcale proste. Dlatego też duchy te bezskutecznie walą pięściami w masywne wrota. Tracą jedynie czas i energię; niezbędną do przetrwania siłę. Nie potrafią wyjść poza granicę Kakuriyo. Potrzebują kogoś, kto otworzy przejście z zewnątrz. Przyjaciela? Członka rodziny? Empatycznej persony, której instynkt nie pozwala zignorować bestialskiej agonii, choćby obcej osoby?

Yūrei nie mogą obejść się bez człowieka — żywej formy, kogoś, kto pomoże im zrealizować swoją misję. Właśnie w tym celu zawiązują keiyaku suru, czyli kontrakty, których moc pozwala duchom na przybranie materialnej sylwetki; ale nawet to nie jest wystarczającym powodem, aby zapomniały o byciu tym, kim są w rzeczywistości — czyli łaknącą sprawiedliwości zjawą. Yūrei wciąż (nawet po utworzeniu paktu z kontrahentem) pozostają jedną nogą w Kakuriyo, stając się tym samym częścią obu światów. Dostrzegają więc niewyraźne kształty bóstw czające się w świątyniach, poblask aury wokół magicznych przedmiotów albo niewidoczne dla śmiertelników oblicza yōkai węszące za swoją nową ofiarą.

Zmarli potrzebują przede wszystkim czasu, aby uzmysłowić sobie, w jak trudnym położeniu się znaleźli. Nie każdy potrafi objąć umysłem to, co zgotował los. Nie dowierzają więc oczom, zakrywają uszy i jak świętą mantrę powtarzają: „to się nie dzieje naprawdę, to się nie dzieje naprawdę" — aż nie ma już nic prócz szaleństwa. Zbyt długie przebywanie na samej granicy światów, bez zawiązania kontraktu, powoduje stopniowy, nieodwracalny zanik ludzkich cech, jakie pozostały w duszy po śmierci, a w efekcie przemianę w bōrei — zrujnowanego ducha. Lament tych bezimiennych istnień niesie się wraz z wiatrem. Słychać ich po zmroku, w płytkich snach.

Ci, którzy zdołają otrząsnąć się z szoku, instynktownie zaczynają rozumieć, że znaleźli się w punkcie przejściowym; że starczy pokonać trasę, by dotrzeć do wrót nieśmiertelności, na zawsze kończąc rozdział życia i rozpoczynając nowy. Informacje wydają się napływać do nich w sposób naturalny, choć nie tak klarowny, jak określone słowami zadanie. Budzą się w nich instynkty. Yūrei wie zatem, że niepojęta siła przytrzymuje go w miejscu, nie pozwalając przekroczyć progu zaświatów. On sam jest niczym wspinający się na szczyt góry ryzykant, zaś napełniające go uczucia, wspomnienia i pragnienia stały się balastem, ściągającym go ku przepaści. Jeżeli umyślnie spadnie bądź wyczerpie energię i mimowolnie poluźni chwyt, runie w bezdenną otchłań, po drodze roztrzaskując swoje prawdziwe, indywidualne JA, podobnie jak roztrzaskuje się strącony z blatu kubek. Jedyną opcją, by zachować siebie, to dotarcie na szczyt.

Nie jest odwzorowany w pamięci dokładnie. Nie zgrywa się z rozpowszechnioną wersją, w której dusza człowieka zostaje oddzielona od ciała, nagle stając się w pełni świadomą, odrębną jednostką, mogącą przyglądać się własnej, nieruchomej już sylwetce. Całość przypomina bardziej urwany kadr — potknięcie się o kabel i wyłączenie obrazu w telewizorze. Postać, ilekroć próbuje przypomnieć sobie szczegóły, jest w stanie to zrobić tylko do pewnego etapu. Potem następuje ciemność; czasami nadchodząca statycznie, powoli, pochłaniająca natężenie kolorów i zakres kadru, czasami zaś jest bezwzględna i szybka. Motyw zależny jest od wielu czynników, w tym okoliczności śmierci oraz stanu psychicznego ofiary, jednak po nim zawsze następuje luka. Badania dowodzą, że ludzki umysł nie jest w stanie znieść potworności wizji, w której z najdrobniejszymi detalami widzi własny koniec — i być może yūrei byłyby w stanie potwierdzić tę tezę. Długo po tym, jak mrok pochłonie ich zmysły, następuje gwałtowne ocknięcie — coś w rodzaju nagłego zaczerpnięcia tchu, gdy głowa wreszcie wynurzy się spod tafli wody. Taka nowonarodzona dusza jest zdezorientowana i przede wszystkim osłabiona.

W Japonii wierzy się, że ostatnie pragnienie przed śmiercią może być tak silne, że zmarły jest w stanie je zaspokoić jako duch. Yūrei potrzebują celu, aby utrzymać się na granicy światów. Działa on dla nich jak kotwica, zatrzymująca w miejscu, podczas gdy prawidłowym etapem powinna być wędrówka ku zaświatu.

Cel jest silny, naszpikowany uczuciami i wspomnieniami, napędzający do działania oraz niesłabnący wraz z mijającym czasem. Nie zawsze jest jednak stały.

Istotą celu jest uspokojenie ducha osoby, która zmarła przedwcześnie, tragicznie i bez możliwości na przygotowanie się do odejścia. Jeżeli nie jest on w stanie, z powodu zewnętrznych okoliczności, zakończyć swojej misji, misja ta może zmienić swoją treść. Dla przykładu: jeżeli celem yūrei było ujrzenie nowonarodzonej córki to jej nagła śmierć, mająca miejsce przed dotarciem ducha do szpitala, a będąca efektem działań osób trzecich, może przekształcić zadanie na odnalezienie morderców i dokonanie na nich zemsty.

Każdy yurei ma silnie sprecyzowany cel, bo to właśnie on jest podstawą ich istnienia.

Haku to termin wywodzący się z taoizmu - jest uzupełnieniem kon, stanowi siłę życiową i symbolizuje część dotyczącą fizyczności, ciała. Yurei, w Kakuriyo, posiadają wygląd ze wszystkimi defektami, jakich nabawili się w momencie śmierci. Forma może przyjąć najróżniejsze oblicza, zawsze nawiązując jednak do powodu, którego skutkiem był zgon.

Losowe przykłady:
— osoba zmarła w wyniku śmiertelnego wypadku motocyklowego, jako yūrei może objawić się w postaci zakrwawionej sylwetki z wgnieceniem u podstawy czaszki;
— wśród utopionych żywcem często pojawiają się wilgotne ślady i stale przemoczone ubrania, które nigdy nie wysychają;
— ofiary poderżniętych gardeł snują się po Kakuriyo z rozcięciem wzdłuż grdyki, z którego cały czas sączy się gęsta krew;
— rozczłonkowani prezentują się jak monstra i choć ich kończyny trzymają się na nitkach żył, yūrei są w pełni sprawne.

Yūrei nie jest w stanie umrzeć w Kakuryo w wyniku odniesionych za życia ran, nie odczuwa też bólu mimo śmiertelnych obrażeń, choć zdarzają się przypadki, w których pewne elementy są dla nich niewygodne.

Forma yūrei w Kakuriyo się nie zmienia. W momencie ewentualnej walki ich powłoka będzie dążyła do powrotu do pierwotnego stanu. Oznacza to, że yūrei, które — na przykład w wyniku konfrontacji z silnym yōkai — straci prawą rękę, po upływie określonego czasu odzyska ją w nienaruszonym stanie. Etap rekonwalescencji jest w pełni uzależniony od ilości i poziomu odniesionych ran.

Bez kontraktu opcje są ograniczone. Yūrei zyskuje wprawdzie nadnaturalną moc (chikarę), ściśle związaną z motywem swoich myśli i odczuć podczas śmierci, ale efekty tej zdolności mają znaczenie wyłącznie w obliczu kontaktu z istotami pozaziemskimi — bóstwami, yōkai oraz innymi duszami. Ich chikara nie jest w stanie oddziaływać na Utsushiyo (świat ludzki) tak długo, jak długo nie znajdą kontrahenta.

Sam yūrei istnieje tylko z jednego powodu: musi zrealizować cel, dla którego pozostał na rozdrożu światów. Nie mogąc tego dokonać, skazuje się na wieloletnią tułaczkę, zapomnienie, a w efekcie — zaniknięcie. Usilnie poszukuje więc możliwości na keiyaku suru, które poszerzy jego możliwości i zwiększy szansę na przetrwanie.

Zdarza się, że medium poluje na yūrei, co w naturalny sposób wycofało dusze z bezmyślnych prób kontaktu. Duchy stały się ostrożniejsze, bardziej podejrzliwe i mniej chętne do zawiązywania paktów z nieznajomymi. Narażają się tym samym na wieczne zatracenie, ale obrzędy wypędzające stosowane przez wprawnych senkensha stanowią wystarczający powód, by trzymać się na dystans.

Niewidzialni błąkają się więc po zakamarkach, kryjąc przed wzrokiem wygłodniałych demonów, złośliwych kitsune i ludzkich egzorcystów, szukając przy tym szansy na zawiązanie bezpiecznego sojuszu. Trafiają wtedy do znanych miejsc, kojarzących się im z ciepłem, rodziną i protekcją. Docierają do mieszkań, szkół i parków; rozglądają się za znajomymi twarzami osób, które zmuszeni byli opuścić, odciągnięci poza linię życia przez bezlitosne dłonie shinigami. Są w stanie zrobić wszystko, aby przetrwać.

wpływ na Utushiyo

⠀⠀⠀⠀sny⠀⠀⠀⠀⠀

chikara

wpływ na Utushiyo

fizyczne ciało

chikara

Yurei jest najsłabszą formą istot pozaziemskich, dlatego ich wpływ na Utsushiyo jest bardzo niewielki. Rośnie jednak z indywidualną siłą ducha, bo choć wszystkie yurei odradzają się na podobnym - niskim - poziomie, tak wraz z rozwojem rozkorzenia się u nich również umiejętność ingerencji w świat żywych.

To, jak bardzo mogą mieszać w naturalny rytm Utsushiyo, zależny jest od poziomu ich wrodzonej chikary.

POZIOM CHIKARY	WPŁYW
0	W formie niematerialnej posiadają zdolność przenikania przez przedmioty, budynki i ludzi; mogą ingerować w sny; nie podlegają grawitacji; są podatne na zwierzęta (zwierzęta je wyczuwają).
I	(Dodatkowo) Yūrei w ludzkiej formie jest w stanie intuicyjnie wyczuć inne yūrei, które również jest w ludzkiej formie - "czuje", że ktoś w otoczeniu jest tej samej rasy.
II	(Dodatkowo) W niematerialnej formie mogą w bardzo niewielkim stopniu ingerować w ludzki świat np. wywołując zakłócenia w urządzeniach (przerywana łączność w radiu, wyłączenie komórki, mruganie świateł), zrzucając jakiś drobny przedmiot, tworząc odgłos kroków mimo braku przyjęcia fizycznej formy itp.
III	(Dodatkowo) Yūrei w ludzkiej formie jest w stanie intuicyjnie wyczuć inne yūrei, które również jest w ludzkiej formie i określić dokładnie, która bądź które to jednostki.
IV	(Dodatkowo) Yūrei wyczuwa inne postacie nadprzyrodzone; np. orientuje się, że gdzieś w okolicy jest yōkai lub kami, nawet jeżeli przybrali oni ludzkie formy. W formie niematerialnej może o godzinie trzeciej w nocy objawić się - na moment - ludzkiej postaci w lustrze, błyszczącej powierzchni (np. garnka) lub szybie, a także szepnąć jej do ucha krótki komunikat.

Wiadomo, że bez łącznika w postaci medium nie są w stanie skomunikować się z żyjącym, ale istnieje cienka granica, która, choć wciąż ograniczona, nagina tę możliwość. To szansa dla tych, którzy dążą do rozmowy bez żadnych pośredników. W nocy, gdy człowiek zapada w głęboki sen, bariera między światami zdaje się zanikać. Haguri Chōbei, założyciel grupy Tsunami, porównał całość do lustra weneckiego:

Są dwa pomieszczenia. Jedno jasne, czyli świat ludzki oraz drugie, równoległe, zaciemnione, będące metaforą do krainy dusz. Między pokojami znajduje się lustro weneckie - szyba pokryta cienką warstwą metalu.

Osoby znajdujące się w jasnej lokacji (ludzie) dostrzegają w zwierciadle odbicia wyłącznie tego, co znajduje się po ich stronie: swoją twarz, prosty stolik, tablicę, obraz. Światło pochodzące z pomieszczenia obok również do nich dociera, ale ludzkie oko, widząc jaśniejsze odbicie ze swojego pokoju, nie dostrzega tego. Podobny zabieg można zarejestrować w słoneczne dni, gdy promienie odbijają się od szyb, uniemożliwiając dostrzeżenie tego, co znajduje się za ich warstwą.

Natomiast w ciemnym wnętrzu światło posiada większe natężenie, więc postacie przebywające w nim (zmarli) mogą swobodnie obserwować jaśniejszą salę. Uśnięcie jest momentem, w którym człowiek wciska klawisz wyłącznika, żarówki gasną, a po obu stronach zapada głęboki mrok - lustro weneckie staje się wtedy zwykłym kawałkiem szkła.

I obie strony są dla siebie widoczne.

Yūrei wykorzystuje ten moment, by przeniknąć do bezbronnego umysłu potencjalnego kontrahenta, objawiając się mu podczas snu. Posiada kontrolę nad otoczeniem u śniącego, może więc stworzyć koszmar, aby wywołać poczucie winy, złość i strach bądź wykorzystać zdolności do wykreowania ciepłej, spokojnej scenerii, która wzbudzi miłość i uległość. To, na jaką formę zdecyduje się yūrei, jest sprawą indywidualną. System ich pracy ma się przede wszystkim sprawdzać: wraz z upływającym czasem są w stanie sięgać po coraz drastyczniejsze środki, byle wymusić na upatrzonej osobie zawiązanie keiyaku suru.

Fabuły z takich rozgrywek przeprowadzane są w specjalnym subforum, gdzie gracz z postacią yūrei wciela się w Mistrza Gry. Jest zatem w stanie stworzyć dowolne uniwersum i wykreować jakąkolwiek sytuację bez konieczności nadzorowania tego przez administrację bądź kadrę MG. Celem wątku jest zachęcenie bądź zmuszenie potencjalnego kontrahenta do zawiązania keiyaku suru, ale to przede wszystkim możliwość dla yurei, aby skontaktować się z ludźmi.

Zdolność ta jest wykorzystywana zwłaszcza przez duchy, które nie posiadają fizycznego ciała (nie mają zawiązanego keiyaku suru), ale w rzeczywistości po metodę sięgają również później, długo po tym, jak znalazły kontrahenta.

Ważne jest jednak to, że - aby wniknąć w sen człowieka - yurei musi być w swojej niematerialnej formie. Niesie to ze sobą konkretne ryzyko dla jego fizycznego ciała, jeżeli nie skupi się wcześniej na środkach ostrożności. Warto także zaznaczyć, że pod terminem "człowiek", w kontekście snów, kryje się również senkensha. Yurei są w stanie nawiedzać wszystkie formy żywe, gdy te zapadną w wystarczająco głęboki sen. Istniały przypadki zabiegów wykonywanych na zwierzętach, choć ich celowość nie posiada żadnego sensu.

Więcej na temat mechaniki znajduje się w temacie w dziale snów.

Najważniejszymi czynnikami związanymi z keiyaku suru są uzyskanie fizycznego ciała przez yurei oraz możliwość używania chikary w Utsushiyo. Zwłaszcza druga opcja jest silnie związana z poziomem kompatybilności kontrahentów. O tym oraz o ogólnych zależnościach pomiędzy duchem a człowiekiem więcej w temacie z kontraktem.

Bez względu na charakter ducha i jego podejście do sytuacji, w jakiej się znalazł, keiyaku suru powinien traktować jak świętość. Nadaje mu on zdolność przybrania fizycznej powłoki, dzięki której jest w stanie ponownie ingerować w otaczające go uniwersum. Na nowo dotyka przedmiotów, czuje intensywność zapachów, jest także świadomy swoich podstawowych potrzeb. Organizm, który otrzymał, jest w pełni ludzki - potrzebuje snu, pożywienia, nawodnienia, zadbania o odpowiednią temperaturę, może również zostać uszkodzony, a w najgorszym wypadku: uśmiercony.

Przypieczętowanie zawarcia kontraktu wiąże się z natychmiastowym odzyskaniem ludzkiej, fizycznej, w pełni materialnej sylwetki. Jej wygląd jest odwzorowaniem aparycji na bliski czas przed śmiercią yurei. Oznacza to, że jeżeli duch za życia posiadał defekty, blizny, kalectwo, znamiona, tatuaże, konkretny kolor włosów, oczu, niewysoki bądź wysoki wzrost itp. to po odzyskaniu ciała dzięki keiyaku suru również będzie właścicielem wszystkich dawnych cech.

Przybranie materialnej powłoki nie jest przymusem po zawarciu kontraktu, jednak najczęściej tak się dzieje, zwłaszcza, jeżeli duch nie ma w tym doświadczenia. Przy ewentualnych następnych kontraktach jest w stanie zapanować nad swoją formą, jednak w większości przypadków przy zawarciu pierwszego kontraktu natychmiastowo przechodzi do wersji fizycznej.


Obrażenia duchów regenerują się nawet w przypadku ich - rzekomo - śmiertelnej rangi. Wszelkie amputacje kończyn, zmiażdżenia, rozległa sieć głębokich draśnięć itp. nie są w stanie unicestwić yurei w permanentny sposób. Ich stan będzie tragiczny - odczuwają one cierpienie z równą intensywnością, z jaką odczuwałby je zwykły człowiek, a długość rekonwalescencji jest podobna do tej, jaka przypadłaby w świecie żywych, jednak koniec końców wrócą do początkowego wyglądu i kondycji.

Wyjątkiem od reguły są bronie Tsunami. Cięcia i postrzały zadane orężem członków tej grupy wywołują trwałe skaleczenia i urazy. Oznacza to, że konfrontacja z Tsunami jest dla istot nadprzyrodzonych szczególnie niebezpieczna. Odcięta ręka nie zrekonstruuje się, zaś rana, która goić powinna się miesiąc, babrze się i ropieje, co skutkuje wydłużeniem czasu nawet dwukrotnie, a na końcu pozostaje pamiątka w postaci blizny. Jest to jedyny osprzęt, mogący doprowadzić yurei do całkowitego zniszczenia jedynie w wyniku odniesionych obrażeń.


Choć w Kakuriyo yurei regenerują się do pierwotnej wersji bez względu na rozległość obrażeń, w Utsushiyo ich ludzkie ciało narażone jest na wszelkie konsekwencje jakie niesie ze sobą walka. Mogą zatem uzyskać stałą niepełnosprawność w wyniku odniesionych ran, stracić przytomność (zapaść w śpiączkę) czy zostać pozbawionymi motoryki. Nie ma to wpływu na ich kondycję w Kakuriyo, ale nie zmienia to faktu, że dbają o swoją człowieczą warstwę z pieczołowitością właściciela samochodu, zdającego sobie sprawę z tego, że jeżeli jego sprzęt nawali, nigdy nie dojedzie do celu.


Yurei w Utsushiyo umrzeć może na dwa sposoby. Śmiercią nienaturalną, tj. w wypadku lub w konfrontacji z nieprzyjacielem oraz śmiercią będącą następstwem śmierci jego kontrahenta. Śmierć ducha zawsze wiąże się z niebezpiecznym rezultatem. Każdorazowa sytuacja, w której kontrakt zostaje przymusowo unieważniony, w następstwie pozbawia yurei części wspomnień. Wspomnienia te wybierane są losowo; czasami dotyczą absolutnie nieważnych fragmentów, jednak istnieją liczne przypadki, w których z umysłu dusz znikały dane dotyczące ich nazwisk i imion. Warto tu przypomnieć, że bez prawdziwej godności, yurei nie jest w stanie zawiązać keiyaku suru.

Wielu zgodzi się jednak, że śmierć w wyniku zerwania kontraktu, tj. spowodowana zgonem kontrahenta, jest zdecydowanie gorsza. Yurei, choć w rzeczywistości nic nie wpływa na jego zdrowie (może znajdować się w innym, bezpiecznym miejscu), zaczyna przejmować stan swojego człowieka, systematycznie słabnąc wraz z nim. To długa i wymęczająca faza, w której odczuwa każdy kolejny punkt umierania własnego ciała. Po kolei padają narządy, nogi odmawiają posłuszeństwa, gardło zaciska się do wielkości nieprzekraczającej ziarna grochu; wreszcie traci zmysły - ostrość widzenia, detale zapachów, natężenie dźwięków. Umiera wraz z kontrahentem, a nierzadko - długi czas po nim.


Wspólną cechą obu form yurei jest ich dostrzeganie elementów świata nadnaturalnego - wszelkie yokai, kami oraz magiczne zwierzęta, które nie przybrały ludzkich sylwetek, są dla nich widoczne. Poza tym jednak, choć warianty wiążą się ze sobą, nie są od siebie uzależnione. Niematerialna postać będzie istnieć nawet wtedy, gdy porzuci fizyczne ciało, zaś fizyczne ciało będzie dalej realne nawet wtedy, gdy nie posiada w sobie ducha, który nim porusza.

Duch ma przy tym możliwość dowolnej zmiany postaci, przenika więc płynnie pomiędzy światami, ale - choć wydaje się to wygodną szansą od losu - posiada ograniczenia. Gdy yurei przechodzi do swojej pierwotnej, eterycznej wersji, organizm, który uzyskał dzięki kontraktowi, wciąż istnieje. Zachowuje się jednak jak podczas śpiączki - nagle upada gwałtownie na podłogę i choć jego serce bije, a proces oddychania nadal funkcjonuje, sylwetka nie reaguje na bodźce zewnętrzne. Motyw przemiany nie zawsze jest więc wskazany. Podczas ucieczki pozostawienie fizycznej powłoki może skutkować odnalezieniem jej przez pościg, a w następstwie nawet uśmiercenie.

Istotną różnicą pomiędzy formami jest również fakt, że ciało fizyczne będzie się starzeć, zaś dusza nie. Każdorazowo z kolei, kiedy kontrakt zostanie zerwany pomiędzy yurei a człowiekiem, a następnie zawarty ponownie, proces ten cofa się dla ducha. Dla przykładu: duch, który zmarł w wieku 12 lat, ale który egzystuje z kontraktem od 4 lat, w swojej ludzkiej formie będzie mieć lat 16, w formie ducha wciąż 12. Jeżeli jednak z jakiegoś powodu keiyaku suru zostanie przerwane, a po jakimś czasie zawiązane raz jeszcze, duch ten w swojej ludzkiej formie zaczyna od 12 lat.

Choć ciężko tu mówić o ewolucji, a termin "kategoryzacja" brzmi zbyt biurokratycznie, yurei rosną w siłę lub słabną, zdobywając doświadczenie i poddając się naturalnemu rytmowi świata. Te drogi zawsze dokądś prowadzą, a określone zbiory cech nadają inne światło duszom sprawiając przy tym, że postawione w rzędzie znacznie się od siebie różnią. Wyszczególniono dzięki temu trzy ścieżki, z czego trzecia doprowadzić może do zmiany w yokai.

Borei jest formą niższą od yurei, całkowitą recesją duszy, wyniszczeniem, symbolem porażki i braku odwrotu. To dusze, które straciły wspomnienia oraz cel, a razem z tym pogubiły ostatnie resztki ludzkich odruchów. Najprościej przyrównać je do krwiożerczych monstrów, chodzących trupów, szaleńców. Ich charakter wchodzi na wyżyny manii, upośledzenia, chaotyczności. Przestają mówić, a jeżeli zdarzy się, zwykle ogranicza się to do bełkotu, wrzasków i jak mantrę powtarzanych na okrągło zdań.

Borei traci z czasem również swój humanoidalny wygląd. Bardzo często przybiera obraz tragicznego rozkładu. Napędzany wściekłością, frustracją i rozgoryczeniem atakuje wszystko i wszystkich w rejestrze wzroku. Jeżeli dusza, przed przemianą w borei, była silna (shiryo), staje się wybitnie niebezpieczna.

Tym typem stają się duchy, które zbyt długo nie posiadały kontraktu, co uniemożliwiło im zrealizowanie swojego celu. Przemiana w borei może być także wynikiem utraty wspomnień o nazwisku i/lub imieniu postaci. Słyszy się, że żadna dusza nie przetrwała bez kontraktu (w niematerialnej formie) dłużej niż 5 lat. I choć nie ma na to żadnych potwierdzonych dowodów, okres ten stał się granicą, której yurei boją się przekroczyć.

Dusza, po przedwczesnej śmierci, odradza się jako yurei. Jest to najsłabsza grupa wśród istot nadprzyrodzonych, choć ich potencjał okazuje się olbrzymi. Wraz z rozwojem i podnoszeniem swoich biegłości są w stanie przejść na wyższy poziom, określany jako shiryo.

W słowie "yurei" znak "幽" oznacza "słaby" lub "przyćmiony", drugi natomiast, 霊, jest określeniem na "ducha" bądź "duszę". W nazwie "shiryo" pierwsze kanji zamienia się na "死", dzięki czemu całe tłumaczenie przybiera zupełnie inny wydźwięk - "martwą duszę". Nie ma tu już miejsca na mierność.

Yurei na tym etapie posiadają IV poziom wrodzonej chikary i są w stanie uzyskać nową moc. Ta nabyta chikara jest zawsze bezpośrednio związana z duchem - dotyczy jego charakteru (np. pirokineza nawiązująca do impulsywnego temperamentu), wspomnień (np. dziecięce marzenie, by móc się teleportować) albo aktualnych zachcianek, ściśle powiązanych z rozwojem wydarzeń, na których się skupia.

Aby uzyskać dodatkową moc należy rozpisać ją podobnie jak rozpisuje się wrodzoną chikarę. Mechanika jej zdobywania (ulepszania) jest identyczna i wiąże się z przeznaczeniem Punktów Fabularnych, po których wydaniu uzyskuje się następny szczebel. W porównaniu jednak do wrodzonej chikary nie ma konieczności rozpisywania tu wymaganych umiejętności.

poziom	koszt
0	poprzednia moc na poziomie IV
I	1000 PF
II	1500 PF
III	2000 PF
IV	2500 PF

Shiryo może posiadać więcej niż dwie moce. Aby uzyskać taką opcję, musi mieć wykupiony poziom IV w każdej posiadanej u siebie chikarze.

Hakurei są formą niezależną, ewolucją, sprawiającą, że przestają potrzebować uziemienia w Utsushiyo, które dotychczas zapewniał kontrakt z ludzką jednostką. Hakurei są grupą zakwalifikowaną bezpośrednio do yokai - do nadprzyrodzonych stworzeń. Bez wstydu i obaw mogą mierzyć się z całą swoją bezwzględnością, siłą i autonomicznością z demonami i bóstwami.

Aby stać się hakurei, postać musi posiadać najwyższy poziom kompatybilności w keiyaku suru ze swoim kontrahentem, czwarty poziom wrodzonej chikary oraz co najmniej dwie dodatkowe moce, będące również na najwyższych, czwartych, poziomach.

Każdy yūrei odznacza się nie tylko osobistym celem, ale również mocą, która w pełni go określa.

Moc jest indywidualna, choć zdarzały się przypadki bardzo podobne czy nawet identyczne. Jest to jednak w pełni zależne od charakteru jednostki oraz emocji i uczuć, które targały nią w momencie śmierci. Bardzo często chikara ma ścisły związek z okolicznościami tragedii. Szansa, że osoba myśląca w takiej chwili o cierpieniu wywołanym przez pożar, odrodzi się jako yūrei dysponujący mocą pirokinezy, jest bardzo wysoka.

Należy jednak pamiętać, że bez keiyaku suru moc nie ma żadnego zastosowania w świecie ludzkim. Duchy nie mogą wpłynąć na człowieka ani jego otoczenie, co jednocześnie uniemożliwia im realizację celu. Potęga zdolności zależna jest też od samego yūrei. Częste korzystanie ze swojej nadprzyrodzonej umiejętności i trenowanie jej podnosi poziom, skuteczność, trwałość i siłę chikary.

Każda moc dzieli się na cztery poziomy. Im wyższy, tym wyższe są też efekty, zasięg i siła. Każdy yūrei zaczyna z linii poziomu zerowego i aby podnieść poziom, musi wyrobić sobie konkretne umiejętności, których łączna wartość wynosi kolejno:

POZIOM	Koszt
0	-
I	1000 PF
II	1500 PF
III	2000 PF
IV	2500 PF

Wykupywanie poziomu musi odbywać się po kolei, co oznacza, że jeśli ktoś chce podnieść poziom z pierwszego na czwarty musi wykupić poziomy II, III oraz IV, co łącznie daje mu sumę 6000 PF.

Od strony technicznej: moc yurei dzieli się na cztery poziomy.

Poziomy zerowy i pierwszy muszą być stosunkowo niegroźne dla otoczenia oraz innych postaci. Nie mogą zatem trwale, ani zbyt dosadnie wpływać na ich stan.

Warto wspomnieć, że moc działa na zasadzie rozwoju, a nie dodawania jej kolejnych, niezwiązanych z podłożem elementów. Tym sposobem nie ma możliwości, aby moc zakładała na poziomie zerowym możliwość kontroli ognia, a na pierwszym - wody bądź powietrza. Każdy z tych żywiołów liczyłby się jako osobna moc. Dodatkowo każda chikara posiada wady.

Gdyby przedstawić chikarę związaną z pirokinezą, najprościej byłoby założyć, że poziom zerowy to wywołanie lekkich iskier w dłoniach i podniesienie temperatury swojego ciała, poziom pierwszy to niewielkie płomienie, drugi - tworzenie ognistych kul i kontrola nad ich wielkością, trzeci - ściany ognia i brak reakcji na płomienie (niemożność poparzenia się), zaś czwarty - samozapłon. Wadą dla tej mocy może być kontakt z wodą, który natychmiastowo gasi płomienie, zbyt niska temperatura, która uniemożliwia swobodne działanie albo utrudnione panowanie podczas wietrznych dni.

Chikara jest omawiana prywatnie z administratorem, który podejmuje się sprawdzenia Karty Postaci. Przy założeniu tematu KP wystarczy jedynie startowy poziom mocy (0). Jej następne fazy mogą zostać rozpisane w trakcie gry. Nie ma także problemu, aby moc została w niewyczuwalny, niewpływający na jej ogólny wydźwięk sposób ubarwiona. Na przykład płomienie z zademonstrowanego powyżej szkicu mogą być koloru błękitnego, jeżeli powodem śmierci postaci było spłonięcie, przy jednoczesnej próbie koncentracji na trzymanej w dłoni jasnoniebieskiej tkaninie. Takie drobne, niegroźne detale nie wpłyną na zaakceptowanie chikary.

Ci, którzy nie czują się zbyt pewnie w kreacji mocy, mogą napisać bezpośrednio na konto Haraedo. Administratorom można przesłać jedynie zarys mocy, którą gracz chciałby wprowadzić dla swojej postaci - tyle zazwyczaj wystarcza, aby pomogli stworzyć wstępny szkielet dla poszczególnych poziomów.

Moce są indywidualne, więc w miarę możliwości należy unikać powielenia schematu, aby wprowadzić jak największą różnorodność.

Spis uzupełniany jest na bazie mocy omówionej z administratorem sprawdzającym Kartę Postaci. Akceptacja chikary oznacza dodanie jej do poniższej listy. Tworzone opisy muszą zawierać nie tylko samo nakreślenie tego, jak działa moc, ale również uwzględnić jej wady.

Czas trwania mocy w świecie duchów to zawsze 3 posty użytkowania na 4 posty przerwy, ale czas trwania mocy w świecie ludzkim zależny jest od poziomu kontraktu między postaciami. Więcej szczegółów na temat długości działania mocy znajduje się w tabelce kompatybilności w temacie z keiyaku suru.

pełna nazwa	skrót
poziom podstawowy	(P)
poziom średniozaawansowany	(Ś)
poziom zaawansowany	(Z)